De non en de minirok

Mallorca 1969

Dit ben ik – echt waar – in een zelfgenaaide mini-jurk tijdens een vakantie met een Spaans vriendje

Rotterdam 2020

Kleding naai ik niet meer zelf. Het is nooit een echte hobby van mij geweest. Het was destijds meer een noodzaak als je leuke kleding wilde maar er weinig geld voor had. Het Spaanse vriendje is inmiddels ingeruild voor dit knappe Nederlandse vriendje.

Op de middelbare school werd mijn kledingcollectie steeds florissanter. We hadden weinig geld, maar ik was oud genoeg om het heft zelf in handen te nemen. Dat heft bestond uit een naaimachine, die tot dan toe alleen werd gebruikt voor verstelklusjes.

Onze vriendelijke bovenbuurvrouw naaide kleding voor haar dochtertjes en was zo aardig om mij de eerste kneepjes van het vak bij te brengen. Van haar leerde ik bijvoorbeeld hoe je patronen moest uitraderen.

In onze buurt was een klein stoffenwinkeltje waar ik goedkope lapjes stof kocht. Ook de komst van de minimode drukte de kosten. Zo’n klein lapje zal niet veel gekost hebben en ik had ook nog eens maatje 36. Onvoorstelbaar!

Ik was supertrots op mijn eerste zelfgenaaide minirok. De eerste dag waarop ik de rok naar school droeg, was een dag die ik niet snel zal vergeten. Ik zat namelijk op een strenge nonnenschool…

Zuster Cyrilla stond ons iedere ochtend op te wachten. Zij wierp een afkeurende blik op mijn rok, die mijn blote knieën toonde. Ik moest voor de klas komen. In niet mis te verstane woorden gaf ze mij te kennen dat ze deze rok niet meer wilde zien! Zelfs zuster Cyrilla kon deze modetrend niet stoppen want binnen de kortste keren liepen alle meisjes met een minirok.